Als we op donderdag 26 oktober bij hotel Buena Vista in Alajuela arriveren is het al donker. We krijgen een mooie kamer, maar moeten wel lachen om de bedden. Die zijn erg hoog, je moet er bijna inklimmen. Bij het diner nemen we alvast informeel afscheid van Ernesto en Ricardo. Er wordt ook nog een "Bird-of-the-trip"- verkiezing gehouden. De door mij ingediende drie kolibries redden het niet en ik ben eigenlijk alweer vergeten welke vogel nu gewonnen heeft. De Quetzal was een goede kandidaat geweest, maar ja, die hebben we niet gezien.

Ik sta deze keer pas om 07.00 uur buiten en denk dat we deze dag niet zo heel veel meer gaan zien. Dat blijkt anders uit te pakken, want zelfs in de tuin van het hotel scoren we nog nieuwe soorten. Sander, Mirjam, Edwin en Jeroen vliegen via Panama terug en vertrekken al om half tien, dus die nemen deze soorten nog net mee.

Nieuw voor de lijst is de White-eared Ground-Sparrow, maar ook de American Redstart. Van de laatste soort lukt het me niet deze voor de cameralens te krijgen. Nieuw is ook de Lineated Woodpecker. Die krijg ik zelfs niet in de kijker, maar dat is niet zo erg. Die zag en fotografeerde ik al vorig jaar in Ecuador. Na afscheid te hebben genomen van de vier die eerder vertrekken via Panama gaan we de bus in voor een ritje van een kleine drie kwartier. Voordat we bij een onooglijk restaurantje in een bergachtig gebied komen stoppen we bij een waterval waar we een mooie Sooty-faced Finch zien. Het restaurantje heeft een terras met feeders en een voedertafel waar onzettend veel kolibries en andere leuke soorten op af komen.

Met een grote beker koffie erbij is het dubbel genieten. Het wemelt er van de kolibries. Mijn favoriet is de Violet Sabrewing, die overigens nogal aggressief is naar soortgenoten en erg beweeglijk. Het duurt dus best wel even voordat ik acceptabele plaatjes heb gemaakt.

Plotseling verschijnt er een Emerald Toucanet op het toneel, een erg mooie soort die we nog niet eerder zagen deze reis. Ik slaag erin een serie leuke foto 's te maken.

Een andere soort die we niet eerder zagen is de Black Guan. Eigenlijk is alleen deze close-up de enige gelukte foto. Blijft moeilijk om een geheel zwart beest er goed op te krijgen.

Ik vermaak me prima en zet de ene na de andere soort "op de plaat". Maar een soort die ik maar moeilijk op de foto kan krijgen is de Green Hermit, een vrij grote kolibrie met een enorm lange, gebogen snavel. Het beestje is razendsnel en beter dan de foto hierboven is het niet geworden. Dan is het tijd om het restaurantje te verlaten. Veel zin om weg te gaan heb ik niet, ik zou hier uren door kunnen brengen.

We rijden een half uurtje terug richting hotel en komen bij een wat groter restaurant waar we straks gaan lunchen. Tegenover het restaurant is een prachtig aangelegde tuin met feeders en ook hier miegelt het van de kolibries en andere vogels. Kolibries zijn een dankbaar onderwerp voor foto's en ik schiet er lustig op los. De keel van de poserende Purple-throated Mountain-gem wordt paarser als de kolibrie zijn kop naar me toedraait.

Ook het vrouwtje van de Purple-throated Mountain-gem is erg mooi en heeft belangstelling voor de feeders. Zij heeft echter geen paarse keel, maar is oranje van voren.

Een andere leuke soort is de Slaty-Flowerpiercer, die met zijn apart gevormde snavel een gaatje in de bloemen prikt om de nectar op te kunnen zuigen. Ik zag deze soort al eerder deze reis, maar kan er pas nu naar tevredenheid wat plaatjes van maken.

Ook hier is het weer genieten, ondanks wat regenspetjes. De laatste soorten die we toevoegen aan de lange lijst zijn Tawny-winged Woodcreeper en Ruby-throated Hummingbird. De laatste een broedvogel van oostelijk Canada en de Verenigde Saten en het minder dan 4 gram wegende beestje legt een paar duizend kilometer af om te overwinteren. We keren terug naar het hotel, halen de koffers op en gaan naar de luchthaven van San José voor de lange terugreis richting huis. Na een geslaagde vlucht via Zürich landen we op tijd op Schiphol, waar Sytse ons opwacht. Om 21.15 uur sta ik in sporthal de Fakkel waar ik nog net de laatste drie kwartier van de uitvoering van gymnastiekvereniging OKK mee kan maken, Bijna had ik voor het eerst in 55 jaar dat evenement helemaal gemist.

Het reisgezelschap van de vogelreis van de Stichting Vogelreizen van 15 tot en met 28 oktober 2017. Boven v.l.n.r.: Hans Mom (de auteur van dit verslag), Sander Elzerman, Sjaan van de Wal, reisleider Aad den Boer, Petra van de Wal, Mei Li Tan, Alie Worst, Lenneke van Lon, Ton Elzerman, Jeroen Elzerman. Onder v.l.n.r.: Edwin Wieman. vogelgids Ernesto Carman uit Costa Rica, Mirjam van den Ouden, Dave van der Spoel en chauffeur van de bus Ricardo, ook uit Costa Rica. Niet op de foto: Manja van Grootheest.

Het was een gedenkwardige reis met 12 dagen "hardcore" vogelen van 's ochtends 6 tot 's avonds half zes, een score van 361 verschillende soorten waarvan 34 soorten kolibries. Een leuk gezelschap en prima accommodaties. Jammergenoeg ook veel materiaalpech, waaronder een gebroken (Hema-)bril, dus niet zo erg, maar ook een scheur in een splinternieuw statief, een niet meer werkende ringflitser, een - gelukkig tijdelijk - niet meer op te vragen verslag en een gecrashte CF-Card met vijf dagen niet meer bereikbare vogelfoto's. Die foto 's zijn inmiddels toch weer boven water dankzij LCtechnology in Engeland, die tegen een tarief van een paar honderd euro de files wisten terug te halen. Het was voor het eerst dat ik twee weken op vogelreis was en vooraf vroeg ik me af of dat niet te lang zou zijn. Dat bleek van niet, op de laatste dag beleefde ik er nog net zoveel plezier aan als in het begin. Het helpt enorm als je elke dag weer nieuwe soorten ziet en naar hartelust kan fotograferen. Voor herhaling vatbaar dus, hoewel ik geloof dat dat niet één, twee, drie gaat gebeuren. Voorlopig heb ik al mijn seniorenverlof opgesoepeerd en ik moet nog vier jaar werken voordat mijn pensioen ingaat. Gelukkig heb ik nog de herinneringen, deze site en het fotoboek waar ik aan bezig ben om lekker na te genieten.